Een ode aan saoto
Voor een cursus culinair schrijven bij culinair schrijver Onno Kleyn schreef ik verschillende teksten, waaronder deze ode aan saoto. De opdracht: omschrijf een gerecht zonder clichéwoorden als 'lekker' te gebruiken.
)
Een ode aan saoto
Hebben gerechten persoonlijkheid? Ik denk van wel.
Hadden ze een stem, dan zouden oesters kattig kibbelen, spekkoek lief en zacht. Terrines laten zich niet kennen - standvastig en robuust - taco’s opgewekt en vrolijk. Sashimi is weer lui en laks, spaghetti flirterig, bisque arrogant.
Een ode aan saoto
Pas toen ik op mijn 24ste naar Nederland verhuisde, kwam ik voor het eerst in aanraking met wat later mijn lievelingsgerecht zou worden. Een gerecht dat je knuffelt op de momenten waarop je het ’t meest nodig hebt, een vriend die Sunday blues verzacht, je fysiek oplapt bij malaise en je onvoorwaardelijk steunt - hoe bont je het ook hebt gemaakt. Met vleugen van piment is ‘ie ook warm en mysterieus. Soms komt hij pittig uit de hoek, te danken aan zijn exotische roots. Iedere hap biedt nieuwe nuance: zoals het een goede gesprekspartner betaamt.
Voor mij is het duidelijk: geen betere vriend in barre tijden dan Surinaamse saoto. Precies het type gerecht waarvoor ik mijn verblijf in Nederland nog eventjes verleng...